Idea zamknięcia taśmy magnetofonowej w kasecie narodziła się w połowie ubiegłego wieku. Różni producenci magnetofonów z USA i Europy pracowali nad takim rozwiązaniem, ale na rynek udało się wprowadzić nowy produkt dopiero pod koniec lat 60. Sprawiła to firma Philips, której projekt zdystansował innych twórców i miał się stać światowym standardem (proszę zerknąć do opisów magnetofonów Philips EL 3301 oraz Grundig C 100, tam przedstawiona jest część tej historii). Kasety kompaktowe (Compact Casette) zaczęto produkować na całym świecie, a na początku lat 70. ubiegłego wieku pojawiły się także w Polsce, wraz z premierą pierwszego magnetofonu kasetowego rodzimej produkcji (MK 125, którego prezentacja też znajduje się w galeriach PDKiN). Taśmy magnetofonowe przeznaczone do magnetofonów szpulowych miały najczęściej grubość mieszczącą się w przedziale 25 – 35 μm a szerokość 6.25 mm. W kasetach zamykano taśmę magnetofonową znacznie cieńsza, o grubości 18, 12 czy nawet 9 μm, szeroką na 3.81 mm. Przy stałych wymiarach obudowy kasety można było w jej wnętrzu zmieścić rozmaitą długość taśmy, odpowiednio: 90, 138 lub 180 metrów. Z uwagi na to, że prędkość przesuwu taśmy w magnetofonach kasetowych realizowana jest na poziomie 4.75 cm/s, uzyskiwano różny czas nagrywania/odtwarzania dla poszczególnych kaset: 60 minut (2 x 30), 90 minut (2 x 45), 120 minut (2 x 60). To znalazło odwzorowanie w oznaczeniach kaset: C 60, C 90, C 120.