Logo PDKiNs
Narzędziownias
Warsztatys
Ekspozycjes
Maszyna parowa
Maszyna parowa i stworzona dzięki niej lokomotywa parowa to był wspaniały wynalazek. Dzięki niemu podróż stała się szybsza i wygodniejsza. A i praca w fabrykach, młynach i warsztatach mogła być wykonywana ze znacznie większą wydajnością.

Historia maszyny parowej zaczyna się w XVII wieku. Pierwszym udanym projektem urządzenia zamieniającego energię cieplną na mechaniczną był tzw. silnik ogniowy Savery’ego. Silnik ten nie miał żadnych ruchomych części, poza ręcznie regulowanymi zaworami, różnił się zatem znacznie od tradycyjnych maszyn parowych.
Do powstania klasycznej konstrukcji maszyny parowej doszło w 1764 roku. Wtedy to pewnemu młodemu konstruktorowi powierzono naprawę maszyny, będącej zmodyfikowaną wersją silnika Savery’ego. Poradził on sobie dość szybko z usterką, której nie potrafili naprawić specjaliści z fabryki produkującej maszynę, a przy okazji rozwiązał parę innych problemów technicznych, dzięki czemu zbudował swoją własną, ulepszoną wersję maszyny parowej. Ten młody, uzdolniony człowiek nazywał się James Watt i na kartach historii techniki zapisał się jako twórcę silnika parowego.

Maszyna parowa to nic innego jak parowy silnik tłokowy, czyli urządzenie w którym energia cieplna zamieniana jest na energię mechaniczną. Piękny choć historyczny już przykład urządzenia zamieniającego jeden rodzaj energii na drugi. Niestety, akurat ta zamiana dokonywana jest z ogromnymi stratami: aż 90%! Oznacza to, że z kilograma spalonego paliwa (np. węgla) – tylko około 100 g przypada na wykonanie pracy użytecznej…
 
Ciepło wytwarzane pod kotłem powoduje wrzenie wody, w efekcie powstaje para wodna, która poprzez układ rozrządu doprowadzana jest do cylindra. W cylindrze pracuje tłok, wprawiany w ruch poprzez naprzemienne wpuszczanie będącej pod ciśnieniem pary do przedniej i tylnej części cylindra. Ruch posuwisto zwrotny tłoka przenoszony jest za pośrednictwem korbowodu na wał korbowy i koło zamachowe. W pewnym uproszczeniu możemy powiedzieć, że ruch „tam i z powrotem” przy pomocy sprytnego rozwiązania mechanicznego zamieniany jest na ruch obrotowy. Konstrukcja ta wykorzystywana jest nie tylko w maszynach parowych ale też w większości silników cieplnych, np. spalinowym silniku benzynowym dwu i czterosuwowym, w silnikach wysokoprężnych Diesla… ILUSTRACJE: fotografie przemysłowych maszyn parowych, parowozów z XX wieku i historycznych konstrukcji George’a Stephensona lub Richarda Trevithicka. EKSPONATY POKAZOWE i POMOCE NAUKOWE: modele dydaktyczne maszyn parowych używane i produkowane jako pomoce szkolne. Przekrój silnika parowego oraz działająca maszyna napędzana sprężonym powietrzem (trudne do zdobycia, ale w niektórych placówkach szkolnych pojedyncze sztuki się zachowały).

NARZĘDZIA: piła do drewna, wiertarka stołowa lub ręczna, wiertła śr. 2.4 mm, 3 mm, nożyczki, nóż introligatorski, ołówek, linijka, pistolet do kleju na gorąco (z zapasem kleju), młotek, szczypce uniwersalne, szczypce do gięcia drutu, szczypce do cięcia grubego drutu.

MATERIAŁY:
- płyta CD, 2 szt.
- listwa drewniana 10 x 50 mm, dł. 200 mm
- listwa drewniana 5 x 30 mm, dł. 70 mm, 2 szt.
- drut śr. 2.5 mm, dł. 130 mm
- gwoździe 1.2 x 18, 4 szt.
- krążek drewniany śr. 20 mm, 2 szt.
- piłeczka od tenisa stołowego
- tektura gr. 2.5 mm
- karton ~200 g, format 100 x 250 mm
- tektura gr. 1 mm, format 100 x 145

MONTAŻ:
1. Z listwy drewnianej 10 x 50 mm odciąć podstawę o dł. 200 mm
2. Z listwy drewnianej 5 x 30 mm odciąć dwa wsporniki o dł. 70 mm
3. We wspornikach wywiercić otwory wiertłem o śr. 3 mm w osi symetrii równoległej do dłuższego boku i w odległości 10 mm od krawędzi krótszego boku.
4. Jeden ze wsporników przybić (lub przykleić klejem na gorąco) z boku podstawy w odległości ~15 mm od krawędzi.
5. W obu krążkach o śr. 20 mm wywiercić koncentryczne otwory wiertłem 2.4 mm
6. Po jednym krążku przykleić klejem na gorąco centralnie na każdej z płyt CD.
7. Z drutu o śr. 2.5 mm wygiąć wał korbowy, orientacyjne wymiary zasadniczych części na fotografii.
8. Z tektury o gr. 2.5 mm wyciąć korbowód tłoka.
9. Korbowód przykleić klejem na gorąco do tłoka (piłeczki od tenisa stołowego) a po stronie wolnej wywiercić otwór o śr. 3 mm.
10. Zamontować tłok z korbowodem na wale korbowym.
11. Z tektury gr. 1 mm wyciąć prostokąt o wymiarach 100 x 145 mm.
12. Uformować ostoję cylindra.
13. Z kartonu ~200 g wyciąć prostokąt o wymiarach 100 x 250 mm.
14. Uformować (zwinąć) cylinder o średnicy wewnętrznej większej o około 2 mm od średnicy tłoka.
15. Wkleić przy pomocy kleju na gorąco cylinder w ostoję a cały zespół przymocować do podstawy w odległości 35 mm od wspornika.
16. Wał korbowy z korbowodem włożyć w otwór wspornika wcześniej wsuwając tłok do wnętrza cylindra. Przymocować drugi wspornik (przy pomocy kleju na gorąco lub gwoździ).
17. Końce wału korbowego powinny wystawać na ok. 15 mm z każdej strony, w razie potrzeby – skrócić. Nałożyć koła zamachowe wykonane z płyt CD.

Model maszyny, który wykonaliśmy nie jest klasyczną konstrukcją tego typu wykorzystującą energię cieplną pary wodnej. Posiada jednak wszystkie podstawowe elementy konstrukcyjne (wał korbowy, korbowód, tłok, koło zamachowe) a podczas pracy zamienia ruch posuwisto zwrotny na obrotowy… Natomiast do napędu tłoka poruszającego się w cylindrze wykorzystywane jest zmienne ciśnienie powietrza oraz zjawisko bezwładności obiektu pozostającego w ruchu.
Do napędu wykorzystujemy nasz układ oddechowy, przykładając usta do cylindra i na zmianę wydmuchując i wciągając powietrze. Zabawka poza wykorzystaniem jej do demonstracji zasady działania silnika parowego może pełnić też funkcje treningową do koordynacji i stabilizacji oddechu. Oprócz wykorzystywania naszego układu oddechowego, można też spróbować zastosować do napędu urządzenia sprężonego powietrza zamkniętego w puszce z dozownikiem. Należy tylko z wyczuciem aplikować strumień skierowując go do wnętrza cylindra modelu, w rytm pracy urządzenia. Po krótkim treningu na powinno się udać.